มีแนวคิดพื้นฐานสองประการเกี่ยวกับที่มาของแหวนดังกล่าว ประการแรกคือสมมติฐานการแตกหักซึ่งชี้ให้เห็นว่าวงแหวนเป็นซากของดวงจันทร์ที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ดาวหางหรือดาวเคราะห์น้อยที่เคลื่อนผ่านอาจชนกับดวงจันทร์และทำให้มันแตกเป็นชิ้นๆ จากนั้นแรงไทดัลจะดึงชิ้นส่วนออกจากกันและกระจายออกเป็นดิสก์ สมมติฐานที่สองซึ่งใช้มุมมองแบบย้อนกลับ เสนอว่าวงแหวนนั้นทำมาจากอนุภาคที่ไม่สามารถมารวมกันเป็นดวงจันทร์ได้ในตอนแรก ทั้งสองทฤษฎี แรงโน้มถ่วงของโลกมีบทบาทสำคัญ ใกล้โลก (ดูรูปที่ 1) แรงไทดัลสามารถฉีกร่างกายออกจากกันหรือยับยั้งไม่ให้อนุภาคหลวมๆ รวมตัวกันได้ เราไม่รู้ว่าคำอธิบายใดเหมาะสมกับแหวนวงใด แม้ว่านักวิทยาศาสตร์หลายคน ดาวเคราะห์ จะลงความเห็นว่าวงแหวนอย่างน้อยสองสามวงมีอายุค่อนข้างน้อย และด้วยเหตุนี้จึงต้องเป็นผลจากการเลิกรากัน รูปที่ 1 ระบบสี่วงแหวน แผนผังนี้แสดงตำแหน่งของระบบวงแหวนของดาวเคราะห์ยักษ์ทั้งสี่ดวง แกนด้านซ้ายแสดงถึงพื้นผิวของดาวเคราะห์ เส้นประแนวตั้งคือขีดจำกัดภายในซึ่งแรงโน้มถ่วงสามารถสลายดวงจันทร์ได้ (ระบบของดาวเคราะห์แต่ละดวงถูกดึงให้มีมาตราส่วนที่แตกต่างกัน ดังนั้นขีดจำกัดความเสถียรนี้จึงสอดคล้องกับทั้งสี่ดวง) จุดสีดำคือดวงจันทร์ภายในของดาวเคราะห์แต่ละดวงในระดับเดียวกับวงแหวน สังเกตว่ามีเพียงดวงจันทร์ดวงเล็กจริงๆ เท่านั้นที่อยู่รอดภายในขีดจำกัดความเสถียร