การรวบรวมและกักเก็บน้ำมีความสำคัญอย่างยิ่งในสภาพแวดล้อมที่ฝนตกตามฤดูกาลและภัยแล้งที่ยืดเยื้อไม่ใช่เรื่องแปลก ดังนั้น ชาวมายาจึงผสมผสานสภาพแวดล้อมที่สร้างขึ้นอย่างรอบคอบ เช่น ลานกว้าง ถนน อาคาร และคลอง เข้ากับระบบรวบรวมและจัดการน้ำ ที่ Tikal พวกเขารวบรวมน้ำทั้งหมดที่ตกลงบนพื้นผิวที่ปูและ/หรือฉาบแล้วปล่อยลงสู่อ่างเก็บน้ำที่มนุษย์สร้างขึ้น ตัวอย่างเช่น ลานฉาบปูนและลานภายในเมืองและคลองถูกเททิ้งเพื่อควบคุมและกักเก็บน้ำฝนที่ไหลบ่าเข้าสู่ถังเหล่านี้ ในความเป็นจริง ในสมัยคลาสสิก เขื่อน ระบุโดยทีมที่นำโดย UC ถูกสร้างขึ้นเพื่อบรรจุน้ำที่ตอนนี้ส่งมาจากพื้นผิวปูนปลาสเตอร์ที่ปิดสนิทจำนวนมากในบริเวณศูนย์กลาง เขื่อนนี้เป็นที่ที่ทีมงานมุ่งความสนใจไปที่งานล่าสุด ซึ่งสร้างเสร็จในปี 2010 เขื่อนแรงโน้มถ่วงนี้นำเสนอลักษณะทางสถาปัตยกรรมไฮดรอลิกที่ใหญ่ที่สุดที่รู้จักกันในพื้นที่มายา ในแง่ของ Mesoamerica ที่มีขนาดใหญ่กว่านั้น เขื่อน นี้มีขนาดเป็นอันดับสองรองจากเขื่อน Purron ขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นในหุบเขา Tehuacan ของเม็กซิโก ในช่วงระหว่างปี ค.ศ. 250-400 สการ์โบโรห์กล่าวว่า "เรายังเรียกเขื่อนวังที่เขื่อนติกัลเดอะคอสเวย์ เนื่องจากส่วนบนสุดของโครงสร้างทำหน้าที่เป็นถนนเชื่อมส่วนหนึ่งของเมืองไปยังอีกที่หนึ่ง เป็นเวลานานแล้วที่เขื่อนแห่งนี้ถูกมองว่าเป็นทางหลวงเป็นหลัก ซึ่งนักท่องเที่ยว มาถึงไซต์นี้ยังคงใช้อยู่ในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม การวิจัยของเราตอนนี้แสดงให้เห็นว่ามันทำหน้าที่สองอย่างและถูกใช้เป็นเขื่อนกักเก็บน้ำที่สำคัญและเป็นทางผ่าน"