นักวิทยาศาสตร์ตรวจสอบเดจาวูได้อย่างไร? การวิจัยเกี่ยวกับเดจาวูแบ่งออกเป็นสองประเภทหลัก การศึกษาเชิงสังเกตและการศึกษาเชิงทดลอง ในการศึกษาเชิงสังเกต นักวิจัยวัดคุณลักษณะของประสบการณ์เดจาวู (ใครมีบ้าง เกิดขึ้นบ่อยแค่ไหน เกิดขึ้นเมื่อใด ฯลฯ) และมองหารูปแบบและความเชื่อมโยงในผลลัพธ์ การศึกษาเชิงสังเกตบอกเราว่าคนหนุ่มสาวมีประสบการณ์เดจาวูมากกว่าคนอายุมาก ในการศึกษาเชิงทดลอง นักวิจัยพยายามที่จะกระตุ้นประสบการณ์เดจาวูในผู้คน (หนึ่งในวิธีที่แปลกประหลาดที่สุดที่เกิดขึ้นคือการฉีดน้ำอุ่นเข้าไปในหูของผู้คน!) แนวคิดเบื้องหลังการศึกษาเชิงทดลองหลายชิ้นก็คือ หากเราสามารถค้นหาสาเหตุของเดจาวูได้ เราอาจจะเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับกระบวนการคิดที่ทำให้เกิด เดจาวู การศึกษาเชิงทดลองเกี่ยวกับเดจาวูฟังดูดี แต่จริง ๆ แล้วเป็นเรื่องยากที่จะทำ เราทราบจากการทดลองมากมายที่เกิดขึ้นในช่วง 10 ปีที่ผ่านมาว่า จริงๆ แล้วเป็นเรื่องง่ายทีเดียวที่จะให้ผู้คนพูดว่าพวกเขามีอาการเดจาวูในการทดลอง [ 2 ] เรามักจะไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผู้คนมีอาการเดจาวูจริง ๆ หรือพวกเขาแค่พูดอย่างนั้น ปัญหาคือผู้ที่ทำการทดลองมักจะต้องการให้ผู้ทดลองได้คำตอบที่ ถูกต้อง ตัวอย่างเช่น ถ้าครูของคุณถามนักเรียนทั้งชั้นว่าเคยมีอาการเดจาวูหรือไม่ และคุณคิดว่าทุกคนจะยกมือขึ้นเพื่อบอกว่าเคย คุณก็อาจจะทำสิ่งนี้เช่นกัน แม้ว่าคุณจะไม่แน่ใจก็ตาม ไม่มีอะไรผิดปกติกับสิ่งนี้ – เป็นวิธีปกติในการตอบคำถาม ประเด็นคือ มันยากสำหรับนักวิจัยที่จะรู้ได้ว่าคนที่บอกว่าเคยมีอาการเดจาวูนั้นเคยมีอาการเดจาวูจริงหรือไม่ หรือว่าพวกเขาแค่พยายามทำให้ผู้วิจัยมีความสุข