สารประกอบเหล่านี้ผลิตคลอรีนที่เป็นองค์ประกอบในระดับต่ำและสามารถขนส่งได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าโซเดียมไฮโปคลอไรต์ ซึ่งยังคงเป็นสารละลายเจือจางเพราะเมื่อทำให้บริสุทธิ์เพื่อกำจัดน้ำ มันจะกลายเป็นตัวออกซิไดเซอร์ที่ทรงพลังและไม่เสถียร ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 บริษัท ES Smith ได้จดสิทธิบัตรวิธีการผลิตโซเดียมไฮโปคลอไรต์ที่เกี่ยวข้องกับการอิเล็กโทรไลซิสของน้ำเกลือเพื่อผลิตโซเดียมไฮดรอกไซด์และก๊าซคลอรีน ซึ่งจากนั้นจะผสมกันเพื่อสร้างโซเดียมไฮโปคลอไรต์ สิ่งนี้เรียกว่ากระบวนการคลอราลคาลีเปิดตัวครั้งแรกในระดับอุตสาหกรรมในปี พ.ศ. 2435 และปัจจุบันเป็นแหล่งของธาตุ คลอรีน และโซเดียมไฮดรอกไซด์ส่วนใหญ่ ในปี พ.ศ. 2427 Chemischen Fabrik Griesheim จากเยอรมนีได้พัฒนากระบวนการคลอราลคาลี อีกแบบหนึ่ง ซึ่งเข้าสู่การผลิตเชิงพาณิชย์ในปี พ.ศ. 2431 สารละลายธาตุคลอรีนที่ละลายใน น้ำ พื้นฐานทางเคมี (โซเดียมและแคลเซียมไฮโปคลอไรต์ ) ถูกนำมาใช้เป็นสารป้องกันการเน่าเสียและสารฆ่าเชื้อ เป็นครั้งแรกในทศวรรษ ที่1820 ในฝรั่งเศส นานก่อนที่จะมีการก่อตั้งทฤษฎีเชื้อโรค แนวปฏิบัตินี้ริเริ่มโดยAntoine-Germain Labarraqueซึ่งดัดแปลงสารฟอกขาว "Javel water" ของ Berthollet และการเตรียมคลอรีนอื่นๆ (สำหรับประวัติที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น โปรดดูด้านล่าง) ธาตุคลอรีนทำหน้าที่ต่อเนื่องในการฆ่าเชื้อ เฉพาะที่ (การให้น้ำล้างแผลและอื่นๆ ในทำนองเดียวกัน) และการสุขาภิบาลสาธารณะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการว่ายน้ำและน้ำดื่ม