ในปี 1970 Frida G. Surawicz และ Richard Banta ได้ตีพิมพ์การทบทวนกรณีศึกษา 2 กรณี ซึ่งการใช้ยาหลอนประสาทดูเหมือนจะมีบทบาทใน "ภาพลวงตาของการกลายร่างเป็นหมาป่า" (บางครั้งเรียกว่า "lycanthropy "หรือเป็น "มนุษย์หมาป่า") พวกเขาอธิบายผู้ป่วยที่มีอาการหลงผิดซึ่งคิดว่าเกิดจากสภาวะจิตสำนึกที่เปลี่ยนแปลงไป "เกิดจาก LSD และสตริกนิน และยังคงใช้กัญชาอย่างไม่เป็นทางการ" บทวิจารณ์นี้ตีพิมพ์ในสมาคมจิตแพทย์แห่งแคนาดา วารสาร ในขณะที่ทั้งสองกรณีสำคัญอธิบายถึงผู้ป่วยชายผิวขาวจาก Appalachia ร่วมสมัย Surawicz และ Banta สรุปข้อสรุปของพวกเขาเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่าง ยาหลอนประสาท และ "lycanthropy" โดยอิงตามประวัติที่อ้างอิงถึงประเภทการใช้ยาที่คล้ายกันทางเภสัชวิทยามากมายควบคู่ไปกับคำอธิบายของ "lycanthropes ในหนังสือปี พ.ศ. 2403 Mordecai Cubitt Cooke นักเห็ดวิทยาได้ แยกความแตกต่างของยาประเภทหนึ่งที่ใกล้เคียงกับยาหลอนประสาทจากฝิ่นและในปี พ.ศ. 2467 นักพิษวิทยา Louis Lewin ได้อธิบายยาหลอนประสาทอย่างละเอียดภายใต้ชื่อphantastica จากปี ค.ศ. 1920 เป็นต้นมา การทำงานด้านเภสัชวิทยาทางจิตเวชและพฤกษศาสตร์เอทโนบอตานีทำให้เกิดความรู้ที่ละเอียดมากขึ้นเกี่ยวกับยาหลอนประสาทชนิดต่างๆ ในปี พ.ศ. 2486 อัลเบิร์ต ฮอฟมานน์ได้ค้นพบคุณสมบัติในการทำให้เกิดภาพหลอนประสาทของกรดไลเซอร์จิก ไดเอทิลาไมด์ (LSD) ซึ่งทำให้ยาหลอนประสาทมีโอกาสแพร่หลายมากขึ้น